„Bez tej miłości można żyć,
mieć serce suche jak orzeszek,
malutki los naparstkiem pić
z dala od zgryzot i pocieszeń.”
Nasza Ojczyzna, Polska – jak często gości w naszych myślach? Albo niepodległość – jak często myślimy o niej? Traktujemy wolność i nasz kraj jako „pewnik”, coś, co jest i będzie, jak coś oczywistego. Tak jak byśmy nie pamiętali już bolesnej historii. A przecież nic nie jest nam dane na zawsze…
Jak to jest więc z tym naszym patriotyzmem, miłością do Ojczyzny? Nasza Polska – na co dzień cicha i skromna, stoi na uboczu, w zatłoczonej kolejce naszych spraw, bezszelestnie kroczy z nami każdego dnia. Jest z nami w drodze do pracy, w tramwaju , w metrze. W czytanej gazecie, książce Olgi Tokarczuk, wierszu Wisławy Szymborskiej. W telewizji i na stadionie w czasie rozgrywek, w okrzykach zagrzewających do wgranej. Ale zawsze jakoś tak po cichu, bez zbytniej wrzawy i hałasu. A mimo to przecież jest – w naszych sercach, myślach, może troszkę inaczej niż było to ponad 100 lat temu. Płomień jej miłości tlił się wiele lat w sercach rodaków, podtrzymywała go pamięć i wiara , nadzieja nieskończenie silna, która poniosła jej obywateli aż do upragnionej wolności. Ten dzień 11 listopada, świętujemy już od ponad 100lat.
14 listopada 2024 uczniowie i uczennice klasy 4f pod opieką wychowawczyni Doroty Zakrzewskiej wierszami, prozą, dźwiękami Etiudy Rewolucyjnej Fryderyka Chopina przypomnieli o tym, że pamiętają, że kochają i troszczą się o swoją Ojczyznę. Przygotowany program artystyczny dla klas 4 – 6 poświęcony był historii odzyskania niepodległości, podkreślał męstwo i dumę naszych pradziadów, ducha walki silniejszego od trzech potężnych zaborców.
Wychowujemy młode pokolenie patriotów. To na nich już za kilka lat będzie polegała nasza Ojczyzna. Wsłuchując się w żarliwie wyśpiewane przez uczniów słowa hymnu , spoglądam w przyszłość ze spokojem i uśmiechem. Polsko, to młode pokolenie wzrasta w radosnym i dumnym zachwycie nad Twoją przeszłością, masz u nich zapewnioną miłość i szacunek.
„Ziemio ojczysta, ziemio jasna,
nie będę powalonym drzewem.
Codziennie mocniej w ciebie wrastam
radością, smutkiem, dumą, gniewem.”
Przygotowała: p. Dorota Zakrzewska
na stronie opublikowała Agata Ziemek
